Έντεκα
περίπου συμπάροικοι ζήτησαν τον περασμένο μήνα τη βοήθεια του φιλανθρωπικού
οργανισμού Citymission. Ο αριθμός δεν είναι από αυτούς που θα συγκλονίσουν,
αλλά πίσω από αυτόν τον αριθμό κρύβεται μία πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Οι 11
αυτοί συμπάροικοι βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Οι ίδιοι και
οι συγγενείς τους γνωρίζουν ότι μέσα στους επόμενους δύο μήνες το πολύ, αυτοί
οι έντεκα συμπάροικοι και άλλοι τόσοι που σε μηνιαία βάση ζητούν ένα χέρι
βοηθείας από το Citymission, δεν θα ζουν πλέον.
«Το να
προσφέρεις ακόμα και λίγες ώρες συμπαράστασης και παρηγοριάς σε ανθρώπους που
ξέρεις και το γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνουν, γνωρίζω
ότι δεν ακούγεται ως η ελκυστικότερη πρόταση για έναν εθελοντή» λέει στο «Νέο
Κόσμο» η Ανίτα-Τζόι Λούις, συντονίστρια εθελοντών του Citymission Palliative
Care, προσθέτοντας ότι αυτή τη στιγμή και ενώ οι ανάγκες για εθελοντές
ελληνικής καταγωγής μεγαλώνουν από μήνα σε μήνα δεν υπάρχει κανένας εθελοντής
ελληνικής καταγωγής να συμπαρασταθεί σε αυτούς τους συμπαροίκους που το έχουν
τόσο ανάγκη.
Όπως
αναφέρει η κ. Λούις, μέσα σε ένα χρόνο ο αριθμός των ετοιμοθάνατων συμπαροίκων
που ζητούν τη βοήθεια του οργανισμού έχει τριπλασιαστεί και παρά το γεγονός ότι
ακούγεται μικρός ο αριθμός των 11 ατόμων, αν κάποιος λάβει υπόψη του ότι αφορά
μόνο τέσσερα περίπου προάστια της βορειοδυτικής Μελβούρνης δεν είναι δύσκολο να
καταλάβει ότι η αύξηση ήταν ραγδαία. Σε αυτή την απρόσωπη στατιστική διαπίστωση
αξίζει να προστεθεί και μία γενικότερη, το ότι η ελληνική παροικία και πιο
ειδικά η πρώτη γενιά γερνάει και ως συνέπεια αυτού ο αριθμός των
ατόμων που θα χρειαστούν ή χρειάζονται παρηγορητική (palliative) φροντίδα
δυνητικά θα μεγαλώσει.
Η παντελής έλλειψη εθελοντών ελληνικής καταγωγής σε αυτού του είδους ασθενείς δεν μπορεί σίγουρα να αποδοθεί στην έλλειψη ευαισθησίας της παροικίας μας. Αν μην τι άλλο, η παροικία μας έχει μεγάλη και λαμπρή ιστορία στον τομέα του εθελοντισμού στην Αυστραλία. Το να παράσχεις όμως παρηγοριά και στήριξη σε έναν ετοιμοθάνατο και τους οικείους του, ίσως να μην ακούγεται και ως η ελκυστικότερη πρόταση.
Η παντελής έλλειψη εθελοντών ελληνικής καταγωγής σε αυτού του είδους ασθενείς δεν μπορεί σίγουρα να αποδοθεί στην έλλειψη ευαισθησίας της παροικίας μας. Αν μην τι άλλο, η παροικία μας έχει μεγάλη και λαμπρή ιστορία στον τομέα του εθελοντισμού στην Αυστραλία. Το να παράσχεις όμως παρηγοριά και στήριξη σε έναν ετοιμοθάνατο και τους οικείους του, ίσως να μην ακούγεται και ως η ελκυστικότερη πρόταση.
«Ο
περισσότερος κόσμος νομίζει ότι τα άτομα που ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι
μετρημένες σ’ αυτόν τον κόσμο κουράζουν και φορτίζουν συναισθηματικά την
οποιαδήποτε σχέση με συνανθρώπους τους. Δεν είναι, όμως, έτσι» λέει η Σούζαν
που για πέντε χρόνια προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στον οργανισμό
Citymission Palliative Care. «Ποτέ μου δεν συνάντησα ασθενή λυπημένο έστω και
αν όλοι τους γνωρίζουν ότι το τέλος έρχεται και έρχεται γρήγορα. Τις
περισσότερες φορές εκείνο που θέλουν είναι έναν άνθρωπο εκτός των οικείων τους,
να μιλήσουν. Να μοιραστούν κάποιες όμορφες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή τους,
να γελάσουν, να χαρούν την ανθρώπινη ζεστασιά όσο ακόμα είναι εν ζωή» θα πει η
Σούζαν, που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ως κομμώτρια για πολλά χρόνια δεν
έμαθε μόνο την κομμωτική τέχνη, αλλά και αυτή του καλού ακροατή.
20 Jan 2012
Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ
ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου